Διάβασα την πρόσφατη απόφαση της ΟΛΜΕ για απεργία την περίοδο των πανελλαδικών εξετάσεων. Και δε συμφωνώ καθόλου. Ούτε με τη μέθοδο, ούτε με την περίοδο.
Οι εκπαιδευτικοί, όντως συνθλίβονται από το βάρος ενός απαρχαιωμένου και αναποτελεσματικού εκπαιδευτικού συστήματος, που όχι μόνο δεν τους βοηθάει στο έργο τους αλλά συχνότατα στέκεται απέναντί τους και τους καθιστά σχεδόν άχρηστους. Οι “καλοί μαθητές” είτε λόγω μορφωμένης οικογένειας, ευφυΐας, ταλέντου, επιμέλειας είτε λόγω καλού φροντιστηρίου, δεν τους έχουν ανάγκη ούτε εμπιστοσύνη. Τους “κακούς μαθητές”, τους μόνους που έχουν πραγματική ανάγκη (και είναι η μεγάλη πλειονότητα), δεν μπορούν να τους βοηθήσουν, γιατί αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα είναι ισοπεδωτικό και δεν έχει τέτοια κατεύθυνση. Ούτε η πρόσθετη διδακτική στήριξη, όταν και όπως εφαρμόστηκε, επέφερε καμιά βελτίωση.
Οι συνθήκες εργασίας στο σχολείο είναι απαράδεκτες και οι μισθοί στα όρια της αξιοπρέπειας. Η αναγκαία επιμόρφωση ανύπαρκτη ή για γέλια. Τα βιβλία –με εξαιρέσεις- δεν είναι εργαλεία γνώσης αλλά μετάδοσης άχρηστων εν πολλοίς πληροφοριών. Το εξετασεοκεντρικό σύστημα απαξιώνει ακόμη περισσότερο τον εκπαιδευτικό και παιδαγωγικό ρόλο του δάσκαλου.
Έχουν, όμως και οι εκπαιδευτικοί τις ευθύνες τους, που –δυστυχώς- τους καθιστούν αρκετές φορές μέρος του προβλήματος. Η καθημερινή ρουτίνα, η έλλειψη ενδιαφέροντος, η μειωμένη καταβολή προσπάθειας, η άρνηση αξιολόγησής τους, η ραθυμία περί την αυτοεπιμόρφωση, η απροθυμία εξοικείωσης με νέες μορφές διδασκαλίας, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που χαϊδεύουν αυτιά χωρίς καμιά αυτοαξιολόγηση και καταγγέλλουν μόνο τους άλλους, δεν συνιστούν υπεύθυνη στάση ανάλογη προς τις ευθύνες, τις ατομικές αλλά και τις συλλογικές του κλάδου.
