Διάβασα την πρόσφατη απόφαση της ΟΛΜΕ για απεργία την περίοδο των πανελλαδικών εξετάσεων. Και δε συμφωνώ καθόλου. Ούτε με τη μέθοδο, ούτε με την περίοδο.
Οι εκπαιδευτικοί, όντως συνθλίβονται από το βάρος ενός απαρχαιωμένου και αναποτελεσματικού εκπαιδευτικού συστήματος, που όχι μόνο δεν τους βοηθάει στο έργο τους αλλά συχνότατα στέκεται απέναντί τους και τους καθιστά σχεδόν άχρηστους. Οι “καλοί μαθητές” είτε λόγω μορφωμένης οικογένειας, ευφυΐας, ταλέντου, επιμέλειας είτε λόγω καλού φροντιστηρίου, δεν τους έχουν ανάγκη ούτε εμπιστοσύνη. Τους “κακούς μαθητές”, τους μόνους που έχουν πραγματική ανάγκη (και είναι η μεγάλη πλειονότητα), δεν μπορούν να τους βοηθήσουν, γιατί αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα είναι ισοπεδωτικό και δεν έχει τέτοια κατεύθυνση. Ούτε η πρόσθετη διδακτική στήριξη, όταν και όπως εφαρμόστηκε, επέφερε καμιά βελτίωση.
Οι συνθήκες εργασίας στο σχολείο είναι απαράδεκτες και οι μισθοί στα όρια της αξιοπρέπειας. Η αναγκαία επιμόρφωση ανύπαρκτη ή για γέλια. Τα βιβλία –με εξαιρέσεις- δεν είναι εργαλεία γνώσης αλλά μετάδοσης άχρηστων εν πολλοίς πληροφοριών. Το εξετασεοκεντρικό σύστημα απαξιώνει ακόμη περισσότερο τον εκπαιδευτικό και παιδαγωγικό ρόλο του δάσκαλου.
Έχουν, όμως και οι εκπαιδευτικοί τις ευθύνες τους, που –δυστυχώς- τους καθιστούν αρκετές φορές μέρος του προβλήματος. Η καθημερινή ρουτίνα, η έλλειψη ενδιαφέροντος, η μειωμένη καταβολή προσπάθειας, η άρνηση αξιολόγησής τους, η ραθυμία περί την αυτοεπιμόρφωση, η απροθυμία εξοικείωσης με νέες μορφές διδασκαλίας, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που χαϊδεύουν αυτιά χωρίς καμιά αυτοαξιολόγηση και καταγγέλλουν μόνο τους άλλους, δεν συνιστούν υπεύθυνη στάση ανάλογη προς τις ευθύνες, τις ατομικές αλλά και τις συλλογικές του κλάδου.
Και το πλαστικό κερασάκι στην μπαγιάτικη τούρτα της εκπαίδευσης: Η απεργία μέσα στις πανελλαδικές εξετάσεις. Εκεί, όπου η αγωνία του μαθητή και της οικογένειάς του χτυπάει κόκκινο. Εκεί, όπου μέσα σε μερικές ώρες θα κριθούν οι κόποι και τα έξοδα ετών. Εκεί, όπου, ο εκπαιδευτικός, ενώ θα όφειλε να είναι δίπλα στα “παιδιά του”, βρίσκεται απέναντί τους ως εχθρός και όχι ως συμπαραστάτης. Δεν έχει πια μαθητές, έχει ομήρους και ζητάει λύτρα για να τους απελευθερώσει! Κάτι σαν τους ιπτάμενους χειριστές πολεμικών σκαφών, που ξεκίνησαν αυτές τις μέρες λευκή απεργία. Με τη διαφορά ότι οι μαθητές δεν είναι F16.
Η απεργία των εργαζομένων είναι αυτονόητο δικαίωμα στη δημοκρατία. Θέλει λίγη δουλίτσα, όμως, και κάποια στοιχειώδη προετοιμασία:
- Το εκπαιδευτικό κίνημα οφείλει να εξασφαλίζει κοινωνικές συμμαχίες και να μην αποκόβεται από τους γονείς και την κοινωνία, που βλέπουν να κινδυνεύει να εξανεμιστεί ο μόχθος των παιδιών τους και το κοπιωδώς αποκτημένο χρήμα τους.
- Σε κάθε σχολείο ή ομάδα σχολείων, με ευθύνη των τοπικών συλλόγων εκπαιδευτικών, να γίνει προσπάθεια να συγκληθούν ευρείες συσκέψεις με τους αντίστοιχους συλλόγους γονέων, τα μαθητικά συμβούλια, τους τοπικούς βουλευτές και τα δημοτικά/διαμερισματικά συμβούλια.
- Να συζητηθούν συγκεκριμένα προβλήματα της λειτουργίας της εκπαίδευσης και των σχολείων και να προταχθούν εκείνα τα χαρακτηριστικά των διεκδικήσεων, που μπορούν να συσπειρώσουν ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις.
- Με βάση τα πορίσματα αυτών των συζητήσεων να προταθούν κινητοποιήσεις που να εμπλέκουν όλους τους παράγοντες της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Έτσι, και κοινωνικές συμμαχίες μπορούν να συγκροτηθούν και οι πιθανότητες για κινητοποιήσεις μαζικές και αποτελεσματικές αυξάνονται.
Αλλέως, το υψηλό κοινωνικό "λειτούργημα", το οποίο ισχυρίζοναι ότι επιτελούν οι (πρώην) συνάδελφοί μου κατακρημνίζεται από το δυσθεώρητο ύψος του και συναθροίζεται με αυτό των ταπεινών σκουπιδιαρέων που κατά καιρούς μας φλομώνουν στο σκουπίδι, με αυτό των σκληρών ΔΕΗτζήδων, που κατεβάζουν τους διακόπτες και μας βυθίζουν στο σκότος, με αυτό των μαχητικών αγροτών, που τεμαχίζουν οδικώς την Ελλάδα στα μπλόκα και με αυτά των ενγένει συμπαθών τάξεων, που κάθε τόσο κρατούν υπό ομηρίαν του υπόλοιπους.
Στο El Alto της μακρινής Βολιβίας οι επί χρήμασιν εκδιδόμενες γυναίκες, που ασκούν κι αυτές το δικό τους καταφρονεμένο αλλά περιζήτητο "κοινωνικό λειτούργημα" (ή όχι;), διεκδικώντας προ καιρού τα αιτήματά τους, προχώρησαν σε απεργία πείνας και συγχρόνως έραψαν τα χείλη τους με κλωστή. Δηλαδή, αυτές οι απαίδευτες διαμαρτυρήθηκαν με κόστος που κατέβαλε το ίδιο τους το σώμα. Το πιάσατε το υπονοούμενο;
Στο El Alto της μακρινής Βολιβίας οι επί χρήμασιν εκδιδόμενες γυναίκες, που ασκούν κι αυτές το δικό τους καταφρονεμένο αλλά περιζήτητο "κοινωνικό λειτούργημα" (ή όχι;), διεκδικώντας προ καιρού τα αιτήματά τους, προχώρησαν σε απεργία πείνας και συγχρόνως έραψαν τα χείλη τους με κλωστή. Δηλαδή, αυτές οι απαίδευτες διαμαρτυρήθηκαν με κόστος που κατέβαλε το ίδιο τους το σώμα. Το πιάσατε το υπονοούμενο;
Υ.Γ.: Ελπίζω ότι οι συνελεύσεις των καθηγητών δε θα εγκρίνουν τελικά τις προτάσεις της ΟΛΜΕ για απεργία μέσα στις πανελλαδικές. Το καλό που τους θέλω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου