Στη μακρόχρονη πορεία της η Θεσσαλονίκη ζει τα τελευταία χρόνια δυο μείζονες αλλαγές:
1. Τη μετατροπή της, μετά το 1989, από "ακριτική" σε πόλη με ευρεία βαλκανική και ευρωπαϊκή ενδοχώρα.
2. Τη διαμορφούμενη, στις μέρες μας, νέα αρχιτεκτονική της Ευρώπης με το κέντρο βάρους στις πόλεις και τις περιφέρειες και με έντονο τον ανταγωνισμό μεταξύ τους.
Νέες προοπτικές και δυνατότητες, νέα προβλήματα και εμπόδια. Τις πρώτες ακόμη δεν τις αξιοποιήσαμε, τα δεύτερα παράγονται και από δικές μας ανεπάρκειες. Και κυρίως από την απουσία οράματος, σχεδίου και πρότασης για την προοπτική της πόλης.
Αν πρέπει σε πολλά να κριτικάρουμε και την κυβερνητική πολιτική -και σαφώς πρέπει-, όμως, για την έλλειψη οράματος και σχεδίου ο πρώτος που έρχεται στο μυαλό του Θεσσαλονικιού είναι ο δήμαρχος και η παράταξη που επί 16 χρόνια "πιλοτάρει" την πόλη.
Δε θα μηδενίσω, δε θα πω ότι οι νυν διοικούντες είναι ανίκανοι, ότι "δεν έκαναν τίποτα". Θα ισχυριστώ κάτι, ίσως βαρύτερο: Αν και προσπάθησαν, αποδείχτηκαν λίγοι για τη Θεσσαλονίκη.
Γιατί:
